o. Grzegorz M. Bartosik OFM Conv
UKSW Niepokalanów

Święty Maksymilian Kolbe nie był w ścisłym tego słowa znaczeniu teologiem. Trudno też mówić o nim jako o twórcy zwartego systemu teologicznego. Był raczej apostołem i ojcem duchowym swych braci. Nie mniej nosił się z zamiarem napisania podręcznika dogmatyki katolickiej i mariologii. Niestety ze względu na ogrom podejmowanych prac apostolskich dzieło to nie zostało nigdy urzeczywistnione w pełni (pozostawił po sobie tylko nieliczne szkice). Jego myśli teologicznej trzeba więc szukać w listach, notatkach z rekolekcji, artykułach do czasopism religijnych i we wspomnianym szkicu książkowym. Mariologia o. Maksymiliana opiera się zasadniczo na dwóch tajemnicach maryjnych: Niepokalanego Poczęcia i pośrednictwa Błogosławionej Dziewicy. Ich zgłębianiu poświęca nasz autor najwięcej uwagi i z nich wyprowadza całą koncepcję apostolatu.

W końcowym okresie życia i działalności pisarskiej o. Kolbego, obejmującym lata 1935-1941, możemy zaobserwować szczególne zainteresowanie naszego autora tematyką wzajemnej relacji między Maryją a Duchem Świętym. Ta problematyka, pozostając w ścisłej łączności z tajemnicami Niepokalanego Poczęcia i pośrednictwa Maryi, stanowi najbardziej oryginalną część teologicznej spuścizny św. Maksymiliana. Można tu zaobserwować narastający wysiłek umysłowy autora, który pragnie ludzkimi pojęciami i kategoriami oddać tajemnicę, której doświadczał chyba bardziej na sposób mistyczny niż intelektualny. Z pozostawionych notatek widzimy, iż jego rozważania w tej materii osiągają swoje apogeum dokładnie w dniu jego aresztowania przez gestapo, tzn. 17.02.1941 roku.

Poniższy referat ma w sposób syntetyczny przedstawić, jaka jest według o. Kolbego wzajemna relacja miedzy Duchem Świętym a Niepokalaną, oraz jaką role odgrywa ten związek w tajemnicy Zbawienia.