W godzinach porannych, w pierwszą sobotę miesiąca, 1 października 2022 r., w dniu Swoich imienin, przeżywszy 78 lat, w tym 58 lat życia zakonnego odeszła do Domu Ojca Siostra Anna Teresa Gromska. Pogrzeb Siostry Teresy odbył się 5 października 2022 roku w kaplicy Domu Generalnego przy ul. Wilczej 7 w Warszawie. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim.
Wspomnienie
o śp. Siostrze Annie Teresie Gromskiej (imię zakonne Cecylia)
Siostra Anna Teresa Gromska urodziła, się 6 czerwca 1944 r. w Figietowie, gmina Gózd, powiat radomski, obecnie woj. mazowieckie, diecezja sandomierska. Rodzicami byli Adam i Antonina zd. Wrochna. Anna Teresa pochodziła z rodziny wielodzietnej: 4 siostry i 4 braci. Została ochrzczona 29 czerwca 1944 r. w kościele parafialnym w Piotrowicach. Do Pierwszej Komunii św. przystąpiła w roku 1953, mając 10 lat. Sakrament Bierzmowania otrzymała z rąk Ks. Biskupa Piotra Gołębiowskiego w Parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Kuczkach, przyjmując imię Maria.
Szkołę Podstawową w Klwatce ukończyła w 1958 r. Już w wieku 13 lat zaczęła się interesować życiem zakonnym. 16 lipca 1958 r. – za zgodą Rodziców – mając zaledwie 14 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. W Zgromadzeniu, jako kandydatka, rozpoczęła Liceum Ogólnokształcące w Kozienicach, które ukończyła zdaniem matury w 1962 r. Do postulatu została przyjęta 9 lipca 1961 r. w Kozienicach. Nowicjat rozpoczęła 2 lipca 1962 r. Pierwszą Profesję złożyła 2 lipca 1964 r. w Kozienicach, na ręce Przełożonej Generalnej Władysławy Kuroczyckie j, a śluby wieczyste 29 sierpnia 1970 r. w Warszawie.
Po złożeniu pierwszych ślubów s. Anna Teresa została posłana na dwa miesiące do pracy w Żłobku Tygodniowym w Świdrze. Od września 1964 r. rozpoczęła naukę w Szkole Pielęgniarskiej w Warszawie przy ul. Parkowej 23, którą ukończyła 25 lipca 1966 r. W latach 1966 – 1971 przebywała w Lublinie studiując na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, na Wydziale Teologicznym.
Po ukończeniu studiów została posłana do naszego domu w Paprotni, gdzie w latach 1971 – 1974, pracowała jako katechetka wśród dzieci i młodzieży przy kościele Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie. Na początku 1974 r. przybyła do domu nowicjackiego w Kozienicach, w którym mimo młodego wieku, za zgodą Prymasa Polski, Ks. Stefana Kardynała Wyszyńskiego, od 6 stycznia do 2 lipca 1974 r. pełniła obowiązek przełożonej tamtejszej wspólnoty sióstr. Natomiast od 2 lipca 1974 r., również za zgodą Ks. Stefana Kardynała Wyszyńskiego, s. Teresie został powierzony obowiązek mistrzyni nowicjatu, który pełniła do 2 lipca 1983 r.
Podczas Kapituły Generalnej w 1983 r., s. Teresa została wybrana na wikarię generalną Zgromadzenia i posłana do Domy Głównego w Warszawie. W latach 1983 – 1989 pełniła posługę przełożonej domu przy ul. Wilczej 7 w Warszawie. W latach 1990 – 1995 była mistrzynią junioratu.
Od 1 kwietnia 1992 r. do 31 sierpnia 1993 r. s. Teresie zostało powierzone prowadzenie remontu odzyskanego budynku szkoły pielęgniarskiej przy ul. Wilczej 9 w Warszawie. Z dniem 1 września 1993 r. została zatrudniona na stanowisku kierownika Internatu dla dziewcząt przy Szkole Pielęgniarstwa – ul. Wilcza 9 w Warszawie, prowadzonej przez Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących.
Podczas kolejnej Kapituły Generalnej, 27 czerwca 1995 r., s. Teresa została wybrana na czwartą radna generalną. W latach 1998 – 2002 został Jej powierzony ponownie obowiązek przełożonej wspólnoty sióstr przy ul. Wilczej 7 w Warszawie. Od listopada 2001 r. do lutego 2002 r. przebywała w naszym domu w Świdrze, zajmując się przede wszystkim pisaniem Kroniki domu – Warszawa, Wilcza 7.
Kolejną placówką s. Teresy była Podkowa Leśna, gdzie od lutego 2002 r. do końca września 2007 r. pełniła obowiązek przełożonej tamtejszej wspólnoty. Po zakończeniu kadencji, pozostając w tej wspólnocie była zastępczynią przełożonej, wykonując jednocześnie wszelkie prace związane z prowadzeniem i utrzymaniem domu. Następną wspólnotą, do której została posłana był Świder, w którym od 9 października 2010 r., na miarę sił i możliwości, uczestniczyła w jego codziennym życiu, wykonując wszelkie prace związane z dobrym funkcjonowaniem domu, jednocześnie współtworząc w nim serdeczną i siostrzaną atmosferę. Ze względu na postępującą chorobę i problemy związane z samodzielnym poruszaniem się, została przewieziona 30 września 2022 r. do wspólnoty sióstr w Królikarni, ponieważ w tym domu można było zapewnić Jej nie tylko opiekę, ale i możliwość uczestniczenia w życiu liturgicznym, szczególnie w codziennej Mszy św. W Dekrecie posyłającym Ją na tę placówkę była zapisana szczególnie powierzona Jej misja: „Niech podwójna konsekracja Siostry – powołania i cierpienia – będzie ofiarowana Bogu w intencji wszystkich chorych i cierpiących na duszy czy ciele, aby wypraszać im łaskę zbawienia”…
Siostra Anna Teresa Gromska odeszła do Boga w godzinach porannych, w pierwszą sobotę miesiąca, 1 października 2022 r., w dniu Swoich imienin, przeżywszy 78 lat, w tym 58 lat życia zakonnego. W sposób szczególny s. Teresa czciła Jezusa Miłosiernego, któremu zawierzała wiele intencji poleconych przez siostry, rodzinę i znajomych. Kochała bardzo modlitwę różańcową. Przez całe życie towarzyszyła jej cześć dla św. Józefa i św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Siostra Teresa była osobą, która od początku życia zakonnego konsekwentnie i odpowiedzialnie realizowała swoje powołanie. Była bardzo wymagająca dla siebie i tego uczyła swoje późniejsze wychowanki.
Była serdeczna, gościnna, pełna radości, spontanicznie udzielającej się tym, z którymi się spotykała. Była ofiarna w dawaniu siebie innym, bardzo pracowita i szanująca każdą pracę sióstr. Niezależnie od pełnionych przez Nią funkcji, można Ją było spotkać krzątającą się także przy różnych codziennych pracach.
Teresa potrafiła być bardzo lojalna wobec osób, z którymi współpracowała i bardzo dyskretna w powierzonych jej sprawach. Z wielką delikatnością zauważała problemy swoich wychowanek i starała się im pomóc podjąć właściwe decyzje, jednocześnie wymagając od nich wewnętrznej i zewnętrznej dyscypliny w realizowaniu powołania zakonnego.
Droga i Kochana Siostro Tereso, dziś dziękujemy Bogu za Twoje ofiarne i pracowite życie. Dziękujemy za przekazane nam świadectwo umiłowania Boga nade wszystko i wierności powołaniu zakonnemu. Dziękujemy za wszelkie dobro, które pozostawiłaś po sobie.