Siostry Franciszkanki od Cierpiących z personelem Szpitala 1933 r.

Historia powstania Zgromadzenia sióstr Franciszkanek od Cierpiących jest ściśle związana z historią naszego narodu żyjącego w warunkach zaborów, przede wszystkim na terenie zaboru rosyjskiego. Sytuacja polityczno-społeczna ziem polskich końca XIX wieku uwarunkowała w dużym stopniu zewnętrzne formy zgromadzeń honorackich. Cały „ruch Honoracki” wychodził naprzeciw potrzebom społeczeństwa żyjącego w sytuacji niewoli narodowo – religijnej i przemian społecznych zachodzących w Europie w drugiej połowie XIX wieku.

Rozwój przemysłu i powstawanie dużych ośrodków miejskich, napływ ludności wiejskiej do miast w poszukiwaniu pracy, wyzysk niższych warstw społecznych przez kapitalistów, szerzący się ateizm i feminizm, prześladowania religijno-narodowe związane ze zrywami niepodległościowymi Polaków, to niektóre z narastających w tym czasie problemów, powodujące wiele ujemnych skutków natury społecznej i moralnej na ziemiach polskich.

Ukryte zgromadzenia zakonne tworzone przez Honorata Koźmińskiego obejmowały swoją działalnością wiele dziedzin życia społecznego i pod szyldem różnych instytucji oraz stowarzyszeń dobroczynnych rozszerzały działalność apostolską i społeczną w środowiskach miast i wsi. Jednym z nich jest nasze Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących, którego pierwotna nazwa brzmiała: „Siostry Cierpiących”.

Za datę powstania Zgromadzenia przyjmuje się dzień 26 kwietnia 1882r., w którym to dniu siostry posługujące w „Przytulisku” przy ul. Wilczej w Warszawie uroczyście oddały się pod opiekę św. Józefa. Przez wiele lat zgromadzenie prowadziło swoją działalność pod szyldem „Przytuliska” – Schroniska dla kobiet, następnie „Towarzystwa opieki nad pielęgniarkami” i „Towarzystwa Pielęgnowania Chorych”.

Z tym miejscem zgromadzenie związało się już na zawsze. Przez wiele lat dom na Wilczej był domem formacyjnym, a siostry odbywały przygotowanie do życia zakonnego pod czujnym okiem Matki Kazimiery. Kiedy zgromadzenie zaczęło się rozwijać, obejmowało nowe placówki w Warszawie, a później także poza jaj granicami. Początkowo działalność zgromadzenia dotyczyła przede wszystkim pomocy kobietom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, stopniowo siostry objęły pomocą bezdomnych prowadząc przez jakiś czas w Warszawie 5 noclegowni, jednocześnie obejmowały opieką chorych w ambulatoriach, szpitalach, domach prywatnych i udzielały pomocy biednym i potrzebującym. Z czasem zgromadzenie ukierunkowało swoją działalność przede wszystkim na pomoc ludziom chorym, potrzebującym opieki medycznej, w domach prywatnych i zakładach leczniczych. Założycielka wkładała wiele starań w przygotowanie sióstr do pracy wśród chorych, zwłaszcza, gdy na przełomie XIX i XX wieku otwierały się coraz to nowe możliwości i rosły potrzeby posługi chorym w szpitalach, placówkach dla nieuleczalnie chorych, w domach prywatnych, ambulatoriach. Matka Kazimiera organizowała kursy pielęgniarskie nie tylko dla sióstr, ale z czasem także dla personelu świeckiego, a jako wykładowców zapraszała wybitnych lekarzy. Jednym z jej wielkich pragnień było otwarcie szkoły pielęgniarskiej, w której mogłaby się kształcić fachowa kadra pielęgniarska. W tym celu Założycielka wysłała siostry na szkolenie za granicę. Niestety, za jej życia nie udało się zrealizować tych zamierzeń. Pomimo zmieniających się sytuacji w jakich zgromadzenie przez lata prowadziło swoją misję, pozostało wierne charyzmatowi służby cierpiącemu człowiekowi.